دارو آلبومین
محلول‌های حاوی آلبومین در درمان فوری کاهش حجم خون همراه یا بدون شوک، کاهش پروتئین خون و به عنوان داروی کمکی برای رقیق نمودن خون در اعمال جراحی مصرف می‌شود. محلول غلیظ آلبومین به صورت کمکی در درمان بیماران تحت همودیالیز و نارسایی حاد کبدی و افزایش بیلی‌روبین خون در نوزادان کاربرد دارد.
آلبومین یک تنظیم کننده مهم حجم خون در گردش است و ۸۰-۷۰ درصد فشار انکوتیک کلوئید پلاسما را ایجاد می‌کند.
نیمه عمر دفع دارو ۲۰-۱۵ روز است. رقیق شدن خون ناشی از مصرف این فرآورده طی چند دقیقه بروز می‌کند. طول اثر دارو به حجم اولیه خون بستگی دارد. اگر حجم خون کاهش یافته باشد، افزایش حجم به مدت چند ساعت باقی می‌ماند. در بیمارانی که حجم خون آنها طبیعی است، اثر دارو به مدت کمتری باقی خواهد ماند. آلبومین در سرتاسر آب خارج سلولی توزیع می‌شود. بیش از ۶۰% آن در بخش مایع خارج سلولی قرار می‌گیرد.
این دارو در افراد مبتلا به کم خونی شدید، نارسایی قلبی، افزایش حجم خون و خیز ریوی نباید مصرف شود.
نارسایی احتقانی قلب، کاهش قابلیت انقباضی عضله قلب، خیز ریوی و احتباس آب و املاح از عوارض مصرف این دارو هستند.
هیچ گونه تداخل قابل توجهی با داروها ندارد
۱- محلول‌های حاوی آلبومین را می توان بدون در نظر گرفتن گروه خونی، به بیماران تزریق نمود.
۲- محلول حاوی آلبومین را می توان بدون رقیق نمودن یا پس از رقیق کردن با محلول تزریقی کلرور سدیم ۰/۹ درصد یا محلول تزریقی دکستروز ۵ درصد مصرف کرد. نباید از آب استریل برای تزریق برای این منظور استفاده نمود، زیرا منجر به کاهش متعاقب در اسمولاریته و در نتیجه افزایش بروز خطر همولیز کشنده و نارسائی حاد کلیوی می‌شود.
Infusion : ۵%
Infusion : ۲۰% ( ۵۰ ml)